Mijn herinneringen aan 4 & 5 Mei

Het is bijna 20.00 uur, ik zet de televisie aan en kijk mee naar de nationale herdenkingsdienst bij de Dam en ben stil. Stil om te gedenken en stil om te beseffen hoe goed het leven hier en nu is. 4 mei roept bij mij ook andere herinneringen op van vroeger. Zo stond ik jarenlang onderaan het bordes van het gemeentehuis in Bilthoven. Soms fungeerde ik dan als ‘timer’ om exact aan te geven wanneer Guus moest inzetten. Traditiegetrouw verzorgde hij jaar na jaar met prachtige toewijding op trompet het taptoe-signaal. Vaak was ik stiekem nog meer gespannen dan hij maar altijd stond ik daar met veel betrokkenheid en was ik vervuld van trots (hoewel ik dat niet altijd liet merken).

3 jaar alweer, of moet ik zeggen; bijna 3 jaar nog maar zijn we niet meer samen. De tijd heelt alle wonden wordt zo vaak gezegd, ook echt die van een verbroken relatie. Ik kreeg 3 jaren les in loslaten, vertrouwen en kwetsbaarheid en zo maakten de pijnlijke wonden plaats voor littekens. Sommigen zijn inmiddels keurig genezen. 

De afgelopen jaren heb ik regelmatig gedacht (of gehoopt) dat ik een hele lange, slechte nachtmerrie had. Dat ik de volgende morgen weer ‘gewoon’, alsof er niets was gebeurd samen wakker werd. We elkaar dan knuffelden, liefhadden en verder gingen met het maken van nieuwe herinneringen. Vaak heb ik me ook afgevraagd waarom het leven loopt zoals het loopt, waarom het samen niet meer zou gaan, want we waren toch zo leuk samen? Konden we niet gewoon weer (opnieuw) leren om elkaar lief te hebben? Om het leven niet te zwaar te maken? Om het beste in de ander naar boven te halen? Gewoon, weer verder gaan met het schrijven van lieve briefjes naar elkaar? Langzaam aan liepen we steeds een stukje verder naar de afgrond tot we op een punt kwamen dat het niet meer ging. Vaker stonden we op de rand en als de één wilde springen dan greep de ander net op tijd in.. en dan nu, (pas) 3 jaar later staan we soms weer tegenover elkaar. Niet betrokken meer of op de hoogte van de dagelijkse zaken van de ander, maar we staan daar ook niet als vreemden. Onze harten spreken op momenten nog steeds dezelfde taal, er lijkt soms weer ruimte te zijn voor een hernieuwd contact tussen ons.

Op 4 en 5 mei is er nog altijd dat randje pijn bij mij. Het brengt me terug naar de periode van 3 jaar geleden. Want hoe had ons leven eruit gezien als we toen beter waren… in communiceren, in ons openstellen, in delen, in wat eigenlijk? Wat als…? We weten het allemaal altijd zo goed achteraf. Wat als we het vroeger anders of beter hadden gedaan? Maar we kunnen het verleden niet veranderen of ongedaan maken. Het vormt je tot de persoon die je nu bent.

We leven nu, vandaag en vandaag leven we in vrijheid en daar sta ik bij stil. Iedereen met een eigen verhaal, gedachte of verlangens voor de toekomst. Op 4 en 5 mei gedenken en we vieren het leven net iets meer dan op andere dagen. Het verleden maakte me sterker, het heden laat me zien dat alles nu helemaal oké is zoals het is en de toekomst toont me een leven vol mogelijkheden en kansen, maar geeft me vooral een leven in vrijheid!

Fijne Bevrijdingsdag!