Spelenderwijs

Misschien moet ik een nieuwe activiteit toevoegen aan mijn coachaanbod, namelijk Puppy Knuffelen. Als ik met Zoë op stap ben, dan zie ik mensen om me heen als een blok voor haar charmes vallen en de hoeveelheid knuffelhormonen dat vrijkomt is immens. Kleine kinderen, grote kerels, oude oma’s – iedereen houdt van haar.

“Ze onderzoekt de wereld, haast zonder angst”

Maar wat heeft dat beestje toch over zich wat mensen zo aantrekt? Lief, schattig, speels en onbevangen dartelt zij rond op straat of in het bos. Ze kauwt op alles wat los (of vast) zit, ze is afgeleid als er een vogel fluit of als er een blaadje valt. Met haar ondeugende, zwarte pretoogjes volgt ze het en gaat ze erop af. Ze onderzoekt de wereld vol overgave en haast zonder angst en als ze even verlegen is bij nieuwe indrukken of ontmoetingen dan duikt ze in elkaar (en moet vaak even plassen van schrik) waardoor iedereen haar nog schattiger vindt.

Ze is slim en wil graag leren en heeft er plezier in. Geduldig gaan we elke zaterdagochtend naar de Welpentraining en nemen we dagelijks het ‘huiswerk’ met haar door. Soms ben ik echt onder de indruk en luistert ze meteen perfect, maar de dagen die volgen lijkt er nog maar weinig te zijn opgeslagen en heeft ze het gedrag zich niet eigen gemaakt.

Nieuw gedrag aanleren kost tijd, vraagt geduld en doorzettingsvermogen (in dit geval vooral van de baasjes). En als alle enthousiaste ‘Zoë fans’ met een overdosis knuffelhormoon in zich dan vrolijk op haar afstormen, terwijl ik die dag al 4x poep of plas in huis heb geschept, dan ben ik geneigd om te zeggen “Ja ze lijkt erg zoet en schattig, maar schijn bedriegt”. Mijn frustraties over het tempo waarin zij leert voeren dan de boventoon. Ik wil sneller dan zij gaat (of misschien wel dan zij zelf wil, ze wil vooral spelen). Ik wil haar meteen al conditioneren (waardoor ik weet dat ze minder speels en onderzoekend zal zijn). Iets wat iedereen ongetwijfeld herkent.

“Het kost me veel moeite, ik kan het niet, het lukt niet”

Tijdens mijn coachingssessies met cliënten moet ik regelmatig denken aan mijn worstelingen rondom de opvoeding van Zoë. In de sessies brengen we gedrag en patronen in beeld die je niet meer dienen (die vaak behoorlijk in de weg zitten en je belemmeren). Nadat mensen zich bewust zijn van hun eigen gedrag (en de uitwerking hiervan), is de volgende stap vaak dat ze het anders willen doen, anders willen aanpakken.

Vol motivatie starten ze maar al snel hoor ik dan terug:  ‘Het kost me veel moeite, ik kan het niet, het lukt niet, het is hopeloos’. Natuurlijk is het moeilijk om iets wat je jarenlang dacht of deed in een week of in een paar maanden anders te doen. Natuurlijk is het frustrerend als het niet lukt, of als je zelfs terugvalt na een kortstondig succesje, maar (soms helaas) is dit de enige manier en geef ik het volgende advies:

• Wees geduldig
• Blijf herhalen (en volhouden!)
• Heb vertrouwen in de goede afloop
• Vier de successen

Het gaat niet alleen om de bestemming maar ook om de reis ernaartoe. Ik zou bijna zeggen: ‘Wees meer een Zoë’, spelenderwijs, onderzoekend en benieuwd naar alles wat er elke dag weer op je pad komt, zonder een oordeel te hebben over de fouten die je onderweg maakt. Ondanks dat Zoë soms onhandelbaar is, kan ik steeds meer genieten van haar vrolijkheid en enthousiasme. Ze heeft ook de kracht om een lach op mijn gezicht te toveren. Met plezier kom je er echt!