Gedragen op de handen van een berg

Bergen, ze hebben een krachtige magneet in zich waarmee ze me steeds opnieuw aantrekken. Ze zijn mysterieus en soms denk ik echt dat ik ze begrijp als ik mijn lot in hun handen leg. Soms maken ze me angstig en ben ik bezorgd als ik me in een onbekend avontuur stort. Geen berg is gelijk en elke ontmoeting is uniek.

Ze steken met kop en schouders boven alles uit en je ziet ze al van verre liggen, Oppermachtig! Helemaal als ze daar liggen met een groepje bij elkaar dan zijn ze machtig en onverwoestbaar. Zo sierlijk en imposant. Het straalt rust en kracht uit, maar je moet ze ook niet boos maken want dan is er geen houden aan en maken ze je met de grond gelijk. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik terugdenk aan mijn eerdere ontmoetingen dit jaar.

Het gevoel dat je echt leeft

Begin dit jaar gunden de besneeuwde, witte juweeltjes van Oostenrijk (Fügen) mij het plezier om naar beneden te glijden op mijn snowboard. Als een vogel in de wind die op snelheid komt, gleed ik naar beneden, en die berg? Die vond het allemaal best. Een fantastisch gevoel geeft je dat, een gevoel dat door je hele lichaam stroomt – een gevoel dat je leeft!

Ik heb gemerkt dat bergen erg gevoelig zijn voor mijn stemming en ze komen dan ook in ‘actie’ als mijn mood hen niet aanstaat. Zo werd ik door diezelfde berg ongenadig hard onderuit gehaald op mijn snowboard. Pats! op de grond “Auw, dat deed pijn, en waarom? Zo onnodig ook”. Daar lag ik plat op mijn gezicht in de sneeuw in een soort omhelzing met de berg. Ik begon een patroon te zien, op het moment dat ik er niet helemaal bij was met mijn aandacht dan ging het mis.

Die berg ziet het als zijn taak om mij terug te brengen met beide voeten op de grond, hier op dit moment. Genietend van dat wat er allemaal is en niet bezig zijn met de (praktische) dingen van morgen. Of de zorgen van gisteren.

Ik gooi het op een akkoordje, de berg gaat voor mij werken

Maar er was meer en later dit jaar had de Rinjani Vulkaan in Indonesië (3600m) nog een aantal inzichten voor mij in petto. Een beklimming die allesomvattend was met de focus op het einddoel: de top bereiken waar een tent en een prachtig uitzicht op mij zou wachten. Meteen toen ik mezelf dit hoorde zeggen, wist ik dat ik ‘de rest’ van de berg tekort deed. Want gaat het om de reis of om de bestemming?

Na 7 uur omhoog lopend op een berg die compleet tegenwerkt, stond het huilen me nader dan het lachen. Onderweg heb ik de berg vervloekt, ik heb geschreeuwd, gescholden en uiteindelijk gesmeekt om verlichting. Niets hielp, ik was letterlijk alleen met die berg. Nadat die berg me een flinke tijd had geïrriteerd (heel flauw, hij wierp stenen en takken op mijn pad zodat ik er lastig door kon) kwam de klaarheid.

Ik gooi het op een akkoordje dacht ik – dan gaat de berg vast voor mij werken, en dat gebeurde ook. Er kwam berusting en acceptatie toen ik de controle definitief uit handen had gegeven. Hoewel ik zelf naar boven liep, voelde het alsof ik werd gedragen. Nog onder de indruk van mijn eigen doorzettingsvermogen bereikte ik de top. Natuurlijk was het speciaal daar, natuurlijk was het mooi maar ik had vlak daarvoor gevoeld hoe het is om ook van de reis naar boven te genieten! Dat die reis minstens net zo speciaal is als de eindbestemming.

Voor mij blijven bergen een mooie metafoor voor de weg die we allemaal afleggen, soms met vallen maar ook met veel opstaan. We blijven lopen, net zolang tot we er zijn! Als startend coach blijf ik me verwonderen over de kracht en moed die anderen tonen om zichzelf en hun ‘berg’ te trotseren en te overwinnen. Ik ben dankbaar dat ik hieraan een bijdrage kan leveren en hoop dit nog lang te blijven doen.