Dieren als leraar van wijze lessen

Eten, slapen, even buiten lopen en dan weer terug naar binnen. Dat is ongeveer het dagelijkse ritme van mijn kat Mickey. Een ritme waar hij volledige berusting in heeft gevonden en dat hem ook goed past. Hij is vrolijk, blij en steeds opnieuw haalt hij alles uit de dag. Het hoeft allemaal niet zo nodig anders of spannender. Gewoon blijven bij het oude en vertrouwde zonder te veel polonaise. Tevreden zijn met wat er is, wat een mooie, waardevolle les is dat! Het klinkt gek, maar met vlagen ben ik jaloers op Mickey. Hoe hij de tijd neemt voor alles. Eten, zich wassen, even zonnen, even rekken. Hoe hij er totaal niet mee kan zitten als de dag anders loopt dan hij dacht. Had hij überhaupt verwachtingen en kan hij wel denken? Ik ben er heilig van overtuigd dat katten (en andere dieren) intelligent zijn. Zo heb ik het idee dat hij reageert op wat ik zeg of vraag aan hem en dat hij prima weet wat de regels hier in huis zijn (zo heb ik hem geleerd dat hij niet op het vloerkleed mag komen en zo loopt hij er al jaren keurig omheen. Dat doet het altijd erg goed als er bezoek is).

“Spelen is ook voor oudjes”

Verder demonstreert Mickey mij regelmatig dat katten op leeftijd (hij is 9 jaar en in de dierenwereld ongeveer wel bejaard) nog prima kunnen spelen. Op onverwachte momenten gaat hij de strijd aan met de speelgoedmuis die hier in huis slingert. Als een dolle rent hij ongegeneerd heen en weer en toont mij fier zijn prooi als hij de muis gevangen heeft. Ik moet dan glimlachen maar ga vervolgens snel verder met druk doen, andere belangrijke, serieuze zaken. Soms besef ik pas later welke les hij me wilde leren: “Spelen is ook voor oudjes, baasje – stop eens met dat eeuwige serieus-doenerij en speel met mij” Natuurlijk! Zo zit het ook. Ik besef me dat een speelkwartiertje zoveel meer energie en plezier geeft dan me stukbijten op allerlei saaie, taaie, serieuze zaken.

“Baasje, vertel het me maar ik luister naar je”

Dan is er nog zo`n prachtige gave waar Mickey over beschikt en dat is het oppikken van mijn stemming. Als ik even niet goed in mijn vel zit en Mickey me somber of verdrietig ziet, maakt Mickey even tijd voor me en zoekt contact. Hij komt op m`n schoot zitten en kijkt me recht in mijn ogen aan met als bijhorende uitnodiging “Baasje, vertel het me maar ik luister naar je”. Op zulke momenten vindt hij alles goed; ik mag hem aaien, stevig knuffelen en tegen me aandrukken. Als ik daar niet direct gebruik van maak, steekt hij demonstratief zijn kop omhoog en wacht tot ik een ruimhartige kus op zijn kop druk. Ook weer zo`n les; je hebt niet veel nodig om er voor een ander te zijn, alles is er al – als je het maar doet met de warmste intenties en met aandacht.

Hoewel Mickey zich misschien voor een deel wel uit eigenbelang laat knuffelen, maakt het toch iets in mij los. Even zo`n momentje van aandacht is voor mij genoeg om weer verder te kunnen. Mickey beseft dat ik het weer op eigen kracht red, en springt van mijn schoot om ergens anders weer liefde en plezier te verspreiden. Gewezen op mijn lessen ga ik weer door, maar o – wat een speciale leraar is die Mickey van mij.